Za horyzontem zdarzeń – ballada

Dominik Żyburtowicz

I

w przestrzeni korzeń
niewidzialne kanały

nie można nic zrobić
tylko pozwolić
aby wpływało

inne sprawy
jak książki na biurku
pootwierane – leżą
                                                          bo dziś
                                                          w godzinach szczytu
                                                          zniknęły samochody

                                                                                                 sklepy
                                                                                                             ulice
jedno westchnienie poniosło sennego
na przezroczysty żaglowiec
                                                 lecz potem
                                                 i on
                                                 w obcej dzielnicy
                                                 na świetle
                                                 czerwonym
znika
          Chuchanno

Chuchanno – dla ciebie mógłbym w nieskończoność pisać

chociaż wiadomo

nic nie wyrazi
kiedy całymi dniami
nie można jeść
spać
żyć nie można – i w samo południe
na środku jezdni
z trudem łapać oddech
                                         znikając
na pasach przed roztrąbionymi samochodami

II

według Hawkinga czarne dziury
prowadzą do innych galaktyk – od kiedy cię poznałem
mam w sobie setki czarnych dziur wchłaniających kanałów
każdego dnia odliczam godziny kiedy w końcu
– za sprawą impulsu – przeniosą mnie stąd
do ciebie

tęsknota:
szaleniec którego stworzyły pioruny
szaleniec z błyskawic krąży w labiryncie miasta
podpala wieżowce
                                 pożar

pożar – z pożaru jeden
wciąż powtarzający się sen
o omedze i alfie:

                                                  gasną
                                                  gasną
zgasły gwiazdy

nowy wybuch
wtula się w mrok

jakby
materia miłości
która dzisiaj z nas paruje
                                             hej Ziemio!
                                                               hej Ziemio!

                                                                – woła astronauta
czy istnieje w tobie
kraina z lawy?

bo gdy zamknę powieki
widzę morze czerwone skały
na skałach ogniste zwierzęta

                                                                 hej Ziemio!
– dlaczego
w kosmos przenosisz gdzie wokół
symfonie kolorów

                                                                 (astronauta płacze)

czy to od ciebie
te potężne istoty w ogrodzie – tłumy
wrastają w nas
                          tańczą
                                     czasem
śpiewają chórem

ach jeśli bawimy się w projekcje
zróbmy tak:
niech ze słońc spadną wymiary
zapłoną w dar

ze słonecznych myśli wyjedzie pociąg

niebo
          pola
                  cywilizacja

                                        świat
i oświetlony
przytulny domek

co w zimie
gdzieś
w nadmorskiej mieścinie

pulsuje jak nasza
wiara

jak nasza wiara

III

listopad 2018 elektronicznym Nilem
przysyłasz mi swoje pierwsze dziecko
w koszyku wiersza i mówisz: to dzięki tobie
chociaż doskonale wiesz że byłaś
tylko nieoszlifowanym diamentem a o naszym spotkaniu
zdecydowały moje napisane
i twoje
nienapisane wiersze

kilka niepojętych znaków na przykład
biała kula wśród obłoków
przesuwająca się nad jeziorem
przez sześć sekund co sprawiło
że właśnie w tym czasie wyszłaś przed dom
i zobaczyłaś? coś

przyciągnęło jakaś
energia – pisałaś a potem
po raz pierwszy zobaczyłem ciebie
też wśród obłoków

te rzeczy
zdarzają mi się od dzieciństwa:
sny wizje przeczucia
dziwne zjawiska na niebie mówię poważnie
nie jestem wariatką
                                wierzę
             Chuchanno
wierzę
            od czternastu lat zapisuję to wierszach
                                                                                  a teraz
twoja kolej

od kiedy zaczęłam na nowo
pod szklaną podłogą białe wieloryby
                                                           zgromadziły się
i milczą zachwycone
                                     nad domem kaniony
jeszcze więcej oczu: pisz
pisz do nas – szepczą – słyszymy
cię

(…więc jest coś takiego jak twórczych łez koncert

szczęśliwy
spełniony płacz)

IV

tak oto dojrzewają w nas dwaj bogowie

pierwszy – bóg nadziei (we mnie)
drugi – bóg przyszłości (w tobie)

gdy bóg nadziei i bóg przyszłości dojrzeją
na niebie zatańczą odrzutowce i wiatr
dobry wiatr – odpowie: OK

dalej popłyniecie w książkach

niczym przed snem wyobrażam sobie
w przezroczystej kapsule miękkie łoże

na Pacyfiku (w oddali
straż
         helikoptery
lecz na nic) gdy Pacyfik pryśnie
obudzimy się w prastarym
przezroczystym atomie gdzie żeńskie
męskie ciała błyszczą bo prawdziwe kochanie
zaczyna się tu (Anastazja Aine – mędrczyni z Wenus)

                                    wraz z pierwszym zbliżeniem
                                    – woła do nas z Wenus –
                                    wybuchła siła skradziona gwiazdom

                                    co kilka sekund
                                    na Ziemi wybucha źródło życia

                                    dlatego jeżeli możecie
                                    mocno trwajcie w jasności

                                    gdy umieramy z miłością w sercu
                                    gwiazdom tę siłę zwracamy

V

na niebie szczątki asteroidy

wybiegłaś na drogę
wysiadłem z samochodu –
                                                we wszechświecie
są ciała które nagle zbaczają z orbity
i suną przez kosmos z zabójczą prędkością

nikt nie wie po co
ale my tak

2013 - 2018


Dominik ŻyburtowiczDominik Żyburtowicz – ur. 1983, poeta. Pochodzi z Drawska Pomorskiego. Wydał tom wierszy pt. „Żaglowce” (WBPiCAK, Poznań 2015), za który otrzymał główną nagrodę w konkursie na najlepszy poetycki debiut książkowy „Złoty Środek Poezji”, oraz tom „Spaceboy” (Instytut Mikołowski, 2017). Wiersze publikował m.in. w „Akcencie”, „Odrze”, „Twórczości”. Mieszka koło Koszalina.